कोथळीगड declare केला. घोटून पाठ केलेल्या उत्तराचा प्रश्न आला कि जसे आपण पार खांद्या पासून ते नखा पर्यंत हात वर करतो तसे सगळ्यांचे हात वर झाले. सठीसहामाशी पण हक्कानी येणाऱ्या पाहुण्या सारखा पाऊस trek च्या आदल्या दिवशी अचानक बरसला तसा बऱ्याच जणांच्या ट्रेक ला खो बसला.
'To be or not to be' पण नाही, आणि 'Either Or' ही पण आपली philosophy नाही. आपली philosophy म्हणजे 'बोला तो बोला'. मंग काय, ज्यांनी बुद्धी च ऐकलं त्यांनी हात खाली घेतले आणि ज्यांनी मनाचं ऐकलं ते सुटले डोंगरात. बुद्धी च ऐकणं maturity च लक्षण खर, पण... थँक यू देवा नारायणा मला ती तू कमीच दिलीस, नाहीतर एक सुंदर दिवस निसटला असता.
भल्या पहाटे सारसबागे पासुन trek चा श्रीगणेशा केला. सगळ्यांना घेऊन पुण्याची वेस ओलांडली. मैफिलीच्या सुरवातीला गळा एक दोनदा खाकरून झाल्यावर जसा सूर लागतो तसा एक्सप्रेस वे ला लागल्या वर गाडीचा सूर लागला. दाट धुक्यानी सगळा आसमंत व्यापला होता. लोहगड-विसापूर चा घेरा सोडला. गाडी घाटात आली आणि डावीकडे तुळतुळीत नागफणी दिसला. कितीदा जरी ह्या रस्त्या वरून गेलो तरी इथून जाताना नजर त्याच्या कडे वळतेच. हिचतर गम्मत आहे सह्याद्री ची. कृष्णा सारखं ह्या सह्याद्रीत पण जन्मजात चुंबकत्व आहे. ज्याच मन त्याच्या प्रेमानी भरलं त्याच्या मनाची राधा होते. म त्याच्या बरोबर असताना सहवासाचं प्रेम आणि त्याच्या पासून लांब असताना विरहाचं प्रेम अनुभवायचं.
खरच डोंगर म्हणजे गोंदवलेकर महाराजांच रामबाण औषध सुंठसाखरे सारखं काम करतात. सुंठसाखर जशी शरीरातील अनावश्यक जास्तीच्या घटक कमी करते आणि जे कमी आहे ते भरून काढायला सहाय्यक काम करते तसंच डोंगर शरीरातली extra चरबी आणि मनातला खुजे पणा कमी करायला मदत करतात. तर पहीलं मला, पेक्षा पहिले आप पहिले आप करायला शिकवतात, like-minded भटक्यांची एक टीमच बनवतात.
उजवीकडचा गावात जाणारा रस्ता सोडून धुत्या हाताचा रस्ता पकडला. गडाच्या चढणीला लागलो तसा खरा ट्रेक सुरु झाल्याचा फील आला. थांबत, बसत, रेंगाळत, हळूहळू आमची उंची वाढत होती. सगळ्यांच्या patience चे गुडघे टेकायच्या आत सगळे बुरुजा पाशी आलो. रक्तरंजित इतिहासाची साक्ष देत दोन देखण्या तोफा पठारावर दिमाखात उभ्या होत्या.
कलावंतिणीच्या पायऱ्या मस्त, हरिहर च्या तर नजर ठरत नाही अश्या. पण कोथळीगडाच्या पण नितांत सुंदर. पायऱ्या आणि गुहेतल carving तर नुसत बघत बसाव अस. काय साले हे कारागीर असतील. छिन्नी हातोडीनी चित्रकाराच्या कुंचल्या प्रमाणे दगडांवर नाजूक हातांनी स्ट्रोक मारणारे. विश्वकर्म्याच्याच वंशांतले.
पायऱ्या संपून चढणीला लागलो. छोटेखानी सुबक दरवाज्याने आणि संरक्षक शरभ शिल्पानी आमच .स्वागत केलं. गड अगदीच छोटा, एका बाणाच्या टप्प्यातला. वर भरपूर फोटो काढून, सभोवार न्याहाळून उतरायला सुरवात केली. आता सगळयांच्या पोटात कावळे ओरडायला लागले. भुकेनी पायांना आपोआपच गती दिली. अचानक काय हुक्की आली, केतकी आणि मी बूट काढून अनवाणी चालायला सुरवात केली. Natural acupressure. मजा आया. वाटेत एका छोट्या ताई कडे लिंबू सरबत प्यायला बसलो. ईश्वरी ला विचारलं तर म्हणे नको सरबत प्यायलं तर भूकमोड होईल. अरे काय हे. पदरमोड शब्द ऐकला कंबरमोड ऐकला पण भूकमोड ?? आज मराठीला अजून एक शब्द मिळाला. सई आणि आनंदी चा भूकमोडीचा संस्कृत शब्द काय होईल ह्या वर खल चालला होता.
वाडीत मामांकडे मस्त जेवण केलं आणि तडक खाली सुटलो. वेळेत उतरलो तर पांडवलेणी बघण्याचा प्लॅन होता. उतरतोय उतरतोय पण वाट काही संपेना. शाळेतून घरी येताना दगडाचा फुटबॉल करून तो घरा पर्यंत आणायचा हा चाळा होता. म काय, एक मस्त दगड घेतला. मी, केतकी आणि ईश्वरी. मेस्सी, रोनाल्डो आणि नेमार झालो. वाटेत आनंदी पण आम्हाला सामील झाली. आमचा फुटबॉल झाडी झुडपात कुठेही गेला तरी त्याला गोलपोस्ट पर्यंत म्हणजे आमच्या गाडी पर्यंत आणलाच. त्यामुळे बोअरिंग रस्ता मजे मे कट गया. लेणी बघूच म्हणून सगळ्यांना राजी केलं, पण नशिबात टाळ बघणं होत. बांधावर थोडा tp करून गाडीत बसलो. duracell मधल्या बाकीच्या सस्यां सारखे सगळे झाले होते. चहाच्या ब्रेक साठी थांबलो पण कॉफी घेतली, अ हा हा, अजूनही जिभेवर तिची चव रेंगाळते आहे.
Beautiful trek with beautiful souls, thankful to all. Once again. Again and again, thank you thank you thank you.
अजून एक सुंदर दिवस पदरात टाकलास.
।। कृष्णार्पणमस्तु ।।
